دیشب همه شب تا به سحر هیچ نخُفتم
زان جور و جفایش به کسی هیچ نگُفتم
یارب ز تو خواهم قدحِ مهر و وفایش
بی مهر رُخش من همه با وسوسه جُفتم
پروانه صفت سوختم و هیچگاهی ننالم
عمریست که در این سینه چنین شعله نهُفتم
بر چاک گریبانِ منِ خسته نخندید
من غنچه صفت با همۀ غصه شگُفتم
شاید که بمیرم ز غمش زار ولی هیچ
«محمود» سخن از آن لب لعلش نشنُفتم
سلطان محمود غیاثی
1370/6/19 کابل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر