ما همه قهرمان هستیم !
سه دهه خانه جنگی و کشمکش با خارجیان و داخلیان در کشور عزیز ما، در پهلوی قهرمانان ملی که خون شانرا در راۀ حفظ نوامیس ملی ریختاندند، قهرمانان دیگری را نیز در عرصه های مختلف به وجود آورد که نام ایشان در بخش های مختلف، ثبت دوسیه های محلی، وطنی و جهانی گردیده است و یا نام کسانی که از قید قلم باقی مانده اند در اذهان مردم باقی مانده و خواهند ماند.
سی و سه ولایت دیگر را گذاشته حرف را صرف در مورد پایتخت کشور ما یعنی کابل زیبا و عزیز خلاصه میسازم که به سوال های زیر بر میخوریم :
مردم شهر کابل یعنی پایتخت نشینان سی سال روی برق را شکم سیر ندیدند، آیا زندگی بدون برق قهرمانی نیست؟ زندگی در زیر باران راکت ها قهرمانی نیست؟
آیا کسانی که در شهر کابل هزاران بیگناه را به قتل رساندند و شهر را به ویرانه مبدل ساختند قهرمان نیستند؟
آیا کسانی که موزیم ملی ما را به تاراج بردند و در کشور های همسایه به فروش رساندند و یکی از آنها دستگیر و شناسایی نشد، قهرمان نیستند؟
همین حالا رشوه ستانی و فساد اداری در دوایر دولتی و شخصی به اوج خود رسیده و البته رشوه گرفتن هم دل و گرده میخواهد. به نظر شما رشوه خوران قهرمان نیستند؟
آیا زور داران و تفنگدارانی که منازل و زمین های شخصی و دولتی را به زور غضب کرده اند و زور کسی هم به ایشان جهت وصول حق مردم مظلوم نمیرسد، قهرمان نیستند؟
آیا همین شخصی که سالها در جنگ و کُشت و کشتار مصروف بود و حالی رئیس شورای صلح شده قهرمان نیست ؟
آیا همین وزرای کابینه و نمایندگان مردم در پارلمان که به مردم وعده میدهند و عمل نمیکنند قهرمان نیستند؟
آیا همین کراچی بانان بیچاره که به مشکل روزگار خود را میچلانند و از ترافیک و پولیس ساحۀ فروشگاه و مرادخانی و ده افغانان لت میخورند و آه از جگر بر نمی آورند، قهرمان نیستند؟ آیا دریوری پولدار و زور دار که نه لایسنس دریوری دارد و نه جواز سیر و نه نمبر پلیت موترش قانونی است و شیر واری در بین شهر خردوانی، ببخشید موتر دوانی میکند و ترافیک هم برایش سلامی میزند، قهرمان نیست؟
آیا دکانداری که در مقابل هئیت شاروالی قیمت اشیا را از مشتریان دو چند وصول میکند، قهرمان نیست؟
آیا همین کسانی که میفهمند لیاقت چوکی و مقام را ندارند ولی باز هم خود را در چوکی ها میخ کرده اند قهرمان نیستند؟ آیا همین کسانی که با اسناد تقلبی تحصیلی خود را به مقامات کلیدی نصب مینمایند، قهرمان نیستند؟
آیا همین کسانی که ان جی او ساخته اند و دارایی عامه را به نفع شخصی خود میچرخانند و حیف و میل میکنند قهرمان نیستند؟ آیا زنان بیوه و جوان وطن ما که گدایی میکنند و اطفال خود را نان میدهند قهرمان نیستند؟ آیا زنان وطن ما که هر حکومتی که میاید به چادر و چادری شان غرض دارند و هنوز هم با مراعات همان حجاب مورد تجاوز و ظلم و ستم قرار میگیرند و مرگ را به زندگی ترجیح میدهند، قهرمان نیستند؟ آیا اطفال وطن ما که از کثافت دانی های نصب شده در مناطق شیرپور و کارته پروان تغذیه میکنند، قهرمان نیستند؟
آیا کسانی که به جرایم مختلف مثل قتل، قاچاق، اختطاف و غیره دستگیر و بعد از نشان دادن تختۀ پشت شان از طریق تلویزیون ها دوباره آزاد میشوند، قهرمان نیستند؟ آیا کسانی که گلون آزادی اندیشه و بیان را در کشور ما میفشارند قهرمان نیستند؟ آیا کسانی که دیگران را به فروش وطن بالای یک کشور متهم مینمودند و خودشان وطن را به بیش از چهل کشور فروختند، قهرمان نیستند؟
آیا تمام مردم افغانستان که سالیان متمادی را زیر بار فقر، بی سودای، بی نانی، نداشتن آب آشامیدنی، ( در حالی که در پارلمان با بوتل های آب معدنی به فرق یکدیگر میکوبند) امراض و زحمات گوناگون فرو رفته اند و هزاران ظلم و جنایت در حق شان صورت گرفته و چیزی گفته هم نمیتوانند قهرمان نیستند؟ و آیا اینجانب که موضوع را مختصراً برای تان به صراحت و صاف و پوست کنده به رشتۀ تحریر در آورده ام و غیر از خدا، از کسی هم نمی ترسم، قهرمان نیستم؟
سلطان محمود غیاثی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر